İlia Chavchavadze’den Şiirler

 İLİA CHAVCHAVADZE toplumsal gerçekçi Gürcü Şiiri’nin öncüsüdür. Erken şiirlerini romantizmin etkisinde yazmıştır. Şiirlerinin başlıca temasını doğa, toplum, ulus ve tarih bilinci oluşturur. Şiirlerinde tarih önemli bir yer tutmasına rağmen monarşiye, geçmişte yaşayan tarihi kişilere hayranlık besleyen bir yaklaşımdan özellikle kaçınır. Kişiler ve olaylar kurgusaldır. Uzun poemalarında lirik motiflere de yer vermiştir. Halk şiirinin doğal söyleyişini esas alırken, hiçbir dizesinde sıradan bir anlatıma rastlanmaz. Ulusal sorunlar söz konusu olduğunda ihanete, savsaklamaya tahammülü yoktur. Bu türden bir davranış içinde gördüğü yönetenleri, aydınları hatta çok önemsediği halkı sarsıcı ve abartılı eleştirilerde bulunur.
ილია ჭავჭავაძე - İLİA  CHVCHAVADZE



MUM
Oturmuş yanan bir muma bakıyorum,
güçlü ışıklar saçıyordu demin,
ışığıyla odamı donatıyordu
ve aydınlatıyordu gecemi.

Kararmak üzere, artık tükeniyor,
fersiz ışıyor yuvasında şamdanın,
bazı sönüyor, bazı ışıyor zar zor,
bazı aşağıya eğiyor başını.

Mumum benim, ölümle pençeleşiyor.
fakat kim üstün gelebilir o kargınmışa,
laciverde dönen cılız ışık,
yığıldı şamdanın zifiri kuyusuna.

Bir alaca karanlık sardı odamı,
ölü bir ışık duvara vuruyor usul,
işte mum ölgün artık şamdanda,
ne kaldı bana ondan ? yanmış bir fitil.

Işıklı kişi böyle sönüyor işte.
Ölüm neden buluyor onları, yazık !
Onun güzel aydınlığından kalan bize,
bir tutam kurumuş tozu.

16 Ekim 1857

Bu cansız yaşamı,
göksel bir edim sanma.
topraktan geliyor yaşam
ve sonlu olan ne varsa.

Yaşamı bilinç aydınlatıyor,
bir de insan, yaptıklarıyla.
İnsan sonrasızdır,
can üfleyen gibi cansıza.

Kim güzel işleriyle
taçlandırıyorsa ömrünü;
burada başlar içmeye,
ölümsüzlük pınarından.

1860


Çeviren: Hüseyin Uygu